uithoudingsvermogen gevraagd

30 april '16 Rome-Rieti naar Sanctuario La Foreste.

Eerst even netjes bij de zusters naar de H.Mis geweest.
Al vroeg nemen we bus en metro naar Tiburtina, een groot station aan de noordkant van Rome. Een waar knooppunt van allerlei buslijnen, die je vrijwel overal naar toe kunnen brengen.
Wij nemen de bus naar Rieti om van daar uit aan onze tocht te beginnen. Al snel wordt het buiten Rome zeer heuvelachtig, ook zien we zelfs besneeuwde toppen. Rieti is vrij groot, niet onaardig. We lopen de kathedraal binnen en vallen midden in het Ave Maria van een huwelijksmis. Mooi gezongen. Tijd voor de brunch in het centrum.
Na deze versterking gaan we voor het 'echies'. Doel is het Sanctuario Foreste. Een oud klooster, nu in gebruik als retraitecentrum. We gaan flink omhoog, kunnen we vast wat wennen aan wat ons nog te wachten staat!
We bevinden ons hier op een bijzondere plek. Het klooster ziet er goed onderhouden uit, kloosterlingen zijn er echter niet meer. In het Sanctuario bevindt zich de kluis, waar St.Franciscus zich begin 13e eeuw regelmatig heeft teruggetrokken om er te bidden. De omgeving is sereen met een prachtig uitzicht over het dal. Fluitende vogels.
We slapen in onze eigen kluis, Spartaans want de kachel doet het niet. Het is me een partijtje koud! Toch dat thermo-ondergoed niet voor niets meegenomen.
Opvallend zijn hier de hoeveelheid loslopende katten en honden. Agressief zijn ze niet. In de geest van Franciscus worden door de mensen uit de omgeving

1 mei '16 la Foresta naar Poggio Bustone 12 km.

Vandaag ' in the clouds '
Het weer ziet er somber uit, zo nu en dan regent het. Even lijkt het op te klaren. We komen steeds hoger en raken in de wolken verzeild. Het roept sterke herinneringen op aan de oversteek van de Pyreneeën destijds. Mistig en weinig zicht.
We krijgen onderweg ook nog even bezoek van de Carabinieri. Va bene? Gaat het goed? Ze doen een beetje lacherig, denken wellicht: deze oudjes zijn niet helemaal goed bij hun hoofd, in de mist, op een landweggetje met een bult op hun rug! Ze nemen ons gelukkig niet mee.
Deze tocht is een mooie opmaat voor morgen, want dan gaat het zwaar worden. Vanaf Cantalice superiore gaan we via een eindeloze trap naar Cantalice basso. Daar ontmoeten we een groep Nederlandse wandelaars, die een geheel verzorgde wandelreis maken. Zelfs de proviand wordt achterna gebracht. Niks voor ons in ieder geval.
We hebben een leuk gesprek met een Engels echtpaar, dat afwisselend een half jaar hier en een half jaar in Engeland woont. Kijk, dat willen wij nou ook. Hij is jarig, dus een happy birthday voor hem gezongen. Zo regelmatig komen we pelgrims tegen, ze lopen alleen de andere kant op.
De route is hier uitstekend aangegeven, weinig kans om fout te lopen. Tegen de middag klaart het op, mooi zonnetje en mooie vergezichten.
Om echter van ons pilsje te kunnen genieten moeten we als de kers op de taart nog wel even steil omhoog naar het dorp. St. Franciscus heeft het knap hoog gezocht.
We logeren in een Ostello, molto bene en hier brandt de kachel wel. De 12 km hebben we in 4 uur gedaan, niet gek gezien het klimwerk.
Bij het avondeten genieten we van de cucina italiana, molto gustoso. Lekker vroeg naar bed, vanwege morgen.
Pace e bene (vrede en het goede), zoals ze hier

2 mei '16 Poggio Bustone naar Piediluco, 22 km
Een mens lijdt het meest.........

In de voorbereiding al met enige reserve tegen deze etappe aan zitten kijken. Vannacht ook wat minder geslapen.
Gaat ons dit lukken? Een etappe die op 400 meter begint, klimmen naar 1100 meter en dan weer terug naar 400.
Als het regent, dan nemen we de bus hebben we ons zelf beloofd.
Vroeg uit de veren, naar buiten gekeken, het is aardig weer. Dus wat doe je dan? Gaan!
Het is een geweldig mooie tocht, door het bos, onder Gouden Regen door ( daar moet je geen thee van zetten), wilde paarse cyclaam, eikenbomen en nog eens eikenbomen. De eik van St. Franciscus hebben we niet gevonden helaas, deze zou hem tegen een hevig onweer en regen beschermd hebben.
We hebben de tocht niet met twee vingers in de neus gedaan, dat zou wat arrogant zijn, maar het is ons reuze meegevallen.
Piediluco ligt aan een gelijknamig meer en is in het hoogseizoen duidelijk een bruisend watersportcentrum. Nu valt er echter niets te beleven, alles is dicht en het weer is druilerig. Een beetje troosteloos is het wel. We verblijven in de pelgrimsopvang met stapelbedden en slapen in je slaapzak. Het èchte pelgrimsgevoel komt weer boven.
Bij gebrek aan een pizzeria eten we in het hotel van Piediluco. Gelukkig is de rekening zeer acceptabele.
We gaan naar ons mandje. Ciao a


3 mei '16 Piediluco naar Arrone of het liefst naar Ceselli
28 km in totaal.

In ons schema komen we 1 dag te kort om op tijd te voet in Assisi aan te komen. De twee volgende etappes zijn betrekkelijk kort en vlak. Even spelen we met de gedachte deze 2 etappes te voet in een dag te doen ( 28km).
Maar we merken al gauw dat de vermoeidheid van gisteren nog in de benen zit. Misschien gaat er vanaf Arrone wel een bus naar Ceselli?
We hebben weer uitstekend wandelweer. Nu echter wel met een stevige wind erbij. Het pad is weer prachtig en loopt langs de rivier de Nera, in het dal tussen de heuvels door.
In Arrone gaan we op zoek naar een bus. Jawel hoor!
St. Franciscus is ons behulpzaam. Er gaat over een krap uur een bus naar Ceselli.
Het dorp is uitgestorven! Aan niemand wat te vragen. Uiteindelijk een vriendelijke jongeman, die ons de weg wijst naar een parochiehuis, waar we kunnen bellen naar de beheerder. Een oud manneke voorziet ons en passant nog van een biertje.
Even later worden we opgehaald door een mevrouw, die ons naar een huis in het dorp brengt. Pal naast de kerk, dus waarschijnlijk de oude pastorie. Een huis van alle gemakken voorzien en voor ons alleen.
Zo zie je maar weer. Alles komt weer op z'n pootjes


4 mei '16 Ceselli naar Spoleto, 18 km

Wat een mooie tocht!
Lieve volgers van ons, wat hebben we vandaag weer een mooie tocht beleefd.
We gaan proberen het zó te beschrijven, dat jullie je er ook een voorstelling van kunnen maken.
Al vroeg uit de veren, want het wordt een zeer inspannende tocht. Na een stevig ontbijt gaan we om half negen op pad.
We moeten pakweg 7 km klimmen van 300 naar 933 m. Het weer is mooi zonnig. Eerst over een klein asfaltweggetje omzoomd door bos. De vogels kwinkeleren er lustig op los. Kleine stappen nemen om zoveel mogelijk energie te sparen. Al snel gaan we het bos in, over steile paden met grote kiezels. Knap inspannend. Soms lopen we over een ezelspad, vlak langs de afgrond. Naarmate de vermoeidheid toeneemt lijkt het wel of je naar het randje toegetrokken wordt. Uitkijken geblazen! Af en toe zien we een huis, maar verder loop je hier moederziel alleen.
Maar de natuur is prachtig, zo nu en dan fraaie vergezichten.
Kort onder het hoogste punt komen we bij een heel oud spookdorpje aan. We strijken er neer om wat uit te rusten en te eten. Regelmatig eten is heel belangrijk, zo hou je de boel aan de gang. Maar of het er nou spookt of niet, het begint heel hard te waaien en donkere wolken komen aandrijven. Gauw maar weer op pad. Het slechte weer drijft over. Het laatste stuk naar de top is weer flink steil. Uiteindelijk bereiken we na 4 uur klimmen de top en dan gaan we dalen. De afdaling gaat opnieuw over mooie bospaden sterk naar beneden. Via Monteluco bereiken we het laatste stuk afdaling naar Spoleto. In 2 km 500 m naar beneden. Bij iedere stap goed opletten over die rollende keien. Maar gelukkig alles gaat goed.
Spoleto is een leuke stad en via de toeristeninfo hebben we snel een kamer. Een blind paard kan er geen kwaad, maar afijn we doen er toch onze ogen dicht. Tot slot trakteren we ons op een grote bier.
Einde van een prachtige, maar inspannende tocht, die voor geen goud hebben willen missen.