Santiago

6-9-12 Santiago here we come! Een wandeling van 20 km. van Pedrouzo naar Santiago. Nog volop kunnen genieten van de laatste km's. We zien Santiago al vanaf ver liggen, maar bij het binnenlopen is de kathedraal niet te zien. Dan ineens sta je op dat grote plein voor die immense kathedraal. Een drukte van jeweltste met binnenkomende pelgrims en toeristen. We omhelzen elkaar en zijn ontroerd en ik bedank Pieter dat hij al die tijd is meegegaan. We delen samen deze ervaring en kunnen hier samen uit putten, ook al kan de beleving van die ervaringen voor hem en voor mij heel verschillend zijn geweest. We nemen een schat aan herinneringen, een rijkdom aan ervaringen en belevenissen mee naar huis. We zijn heel dankbaar dat we deze tocht gezond en wel hebben mogen maken en afsluiten. We hebben er niet eerder melding van gemaakt, maar we zijn onderweg  heel wat gedenktekens van mensen tegengekomen, die tijdens hun Camino gestorven zijn. We zien deze voettocht niet als een prestatie louter van ons zelf, maar voelen ons gesterkt door die Grote Kracht. Er zijn  momenten van vreugde en verdriet geweest en de mentale dipjes, maar ook die horen zeker bij de Camino. Het is prachtig, fantastisch en ontroerend geweest. Woorden schieten tekort. Al die leuke, bijzondere ontmoetingen met bijzondere mensen, ze waren als engelen op ons pad. Santiago betekent geen eindpunt, maar een kruispunt in ons leven. Straks weer een nieuwe, zinvolle invulling geven aan een volgende periode. Dank aan allen die zo met ons hebben meegeleefd en trouwe lezers van de site zijn geweest. Dank voor de fijne reacties die we hebben gekregen, ze hebben de wil om door te zetten alleen maar sterker gemaakt. Ons rest vooral ontzag en eerbied voor die Grote Kracht en zijn Grote Liefde voor alle mensen.

6-9-12 Genieten van onze aankomst in Santiago. Het is geweldig druk rond de kathedraal, toeristen, pelgrims enz. We nemen snel een kijkje in de kathedraal en zien het grote wierookvat. Veel te druk! Morgen bij de pelgrimsmis zien we het wel weer. We gaan naar de Oficina del Peregrino, voor het verkrijgen van onze 'Compostella' ons diploma. Daar wacht ons een verrassing. We worden op de foto gezet en of we een stukje voor de site willen schrijven, zo is men onder de indruk van de 2700 km. die we gelopen hebben om in Santiago te komen. Gelukkig krijgen Barbara en Dominique ook hun welverdiende aandacht. Op het postkantoor ligt onze volgende verrassing, een pretpakket  van de kinderen en kleinkinderen. Er zitten lekkere dingen in die we Spanje zeker gemist hebben. Verder zijn er 2 medailles gemaakt door Koen en Nienke. Meteen omgehangen natuurlijk! Bij het kopen van een pakje sigaretten wordt aan Pieter gevraagd wat de betekenis is van de medaille. Als hij uitlegt waarom hij die gekregen heeft wordt er in de winkel geapplaudisseerd en flink aan de bel getrokken. Dat zijn leuke dingen.
Heel wat sms'jes komen er binnen, ineens hebben we het heel druk. Aangenaam verrast zijn we als Hans en Jacqueline ineens voor ons staan. Ze zijn eerder uit Finisterra weggegaan om ons hier in Santiago te kunnen feliciteren. Echt té gek, we hebben ze sinds Reims niet meer gezien, maar voortdurend sms contact gehouden. Het is een hartelijk weerzien en er valt elkaar heel wat te vertellen. In de avond vieren we onze aankomst met een gezellig diner.  

7-9-12 Afsluiting van de Camino. Geen eindpunt maar een kruispunt. Om 11.30 gaan we naar de kathedraal voor de Pelgrimsmis. De kathedraal zit stampvol met pelgrims. We kunnen maar net een goed plekje vinden. Aan het einde van de dienst wordt het grote wierookvat door de kerk gezwaaid, een indrukwekkend gezicht. Op het plein na de dienst lopen we Lisbeth en Anne uit Denemarken tegen het lijf. Sinds Burgos hadden we elkaar niet meer getroffen. Blijkt dat we voortdurend heel dicht bij elkaar geweest zijn. Hoe kan het zo lopen. We hebben heel wat te regelen, auto huren, tickets voor de terugreis boeken. We komen tijd tekort. Aan het begin van de middag rijden we naar Finisterra, het einde van de wereld. Ook wel de Costa del Morte genoemd. Dit laatste vanwege de vele schipbreuken die voor de kust plaats gevonden hebben. Het weer is nog steeds schitterend, uniek voor Galicië in deze tijd van het jaar. We maken een prachtige rit langs de kust met zijn baaien en stranden. Finisterra, het einde van de wereld en ook het allerlaatste punt voor de pelgrim. Hier verbrandt je symbolisch je oude kleren om als nieuw mens weer terug te keren naar huis. Pieter heeft zijn hoed verbrand en ik een T-shirt. 's-Avonds naar de zonsondergang gekeken, die heel mooi was, maar de zonsondergangen van Stavoren zijn zeker zo mooi. De avond aan de haven doorgebracht, waar Pieter z'n schippershart weer opbloeide en waar we een fantastisch lekkere paella hebben gegeten. Opnieuw weer zo'n fijne avond met Dominique en Barbara doorgebracht. Wat zullen we elkaar missen, zó veel gezellige uren met elkaar samen geweest. 

8-9-12 Finisterra en Muxia. St. Jacques doet werkelijk zijn uiterste best om ons nog meer onvergetelijke dagen te bezorgen. Na een uitgebreid ontbijt gaan we het kerkje van Finisterra te bekijken. Op dat moment staat op punt van beginnen de processie van de patroonheilige van de kerk: Maria. Dan ontvouwt zich voor ons een schouwspel dat wij niet meer kenden. Ja, uit ons jeugd in de jaren vijftig, zestig op het toppunt van het rijke roomse leven. Kleine bruidjes in prachtige jurkjes, jongens in matrozenpakjes, vaders en moeders in hun paasbeste kleren stellen zich op achter de grote baar, waarop een levensgroot Mariabeeld staat. Deze wordt door zo'n 10 man gedragen. Onder begeleiding van de harmonie én vuurwerk zet de stoet zich plechtig in beweging en wordt Maria door de straten van Finisterra gedragen. Langzaam maar zeker groeit het aantal mensen in de processie. Het is een boeiend schouwspel en ook wij lopen de hele processie mee. Na afloop van de processie volgt de mis in een afgeladen kerk. Waar zie je dit nog in Nederland? Ondanks de mist, die er hangt is het een mooie ochtend. 
Na de lunch rijden we naar Muxia een stadje noordelijker aan  zee. Als we er aankomen is het er volkomen overbevolkt. Overal waar maar kan staan kleine tentjes met daarom heen jongelui, Spaanse gezinnen met opa en oma en allemaal eten en drinken. Het is feest in Muxia!!!
De moed zakt ons in de schoenen, maar we willen graag naar het kerkje op de rots. Uiteindelijk toch gelukt er te komen. Ook hier weer iets bijzonders. Ieder uur wordt er een mis opgedragen. Mensen staan buiten te wachten met manshoge kaarsen. Om 17.00 mogen we naar binnen. Er zijn geen banken in de kerk en we blijven allemaal staan. Alle kaarsen worden aangestoken, de mis wordt opgedragen en zo is het een weer een apart gebeuren. In de kathedraal in Santiago is er geen mogelijkheid om kaarsen op te steken. We besluiten om hier de kaars te branden voor al die mensen, die ons tijdens onze tocht een goed onderkomen hebben geboden, ons bemoedigd hebben met een 'bon courage, buen camino', zorgzaam zijn geweest, ons een stokbrood of een lift hebben gegeven en ook voor diegenen, die in zorgen en verdriet verkeren. Maar ook voor jullie allemaal, waar we zo heel veel van houden en naar we hopen weer snel zullen zien. Weer een dag met * * * *.

9-9-12 Weer terug in Santiago. We zijn vroeg in de kathedraal. De dienst van 10.00 is nog gaande. Juist dan wordt het grote wierookvat weer gezwaaid. We staan nu in de lengterichting van de zwaai. Geweldig om dit te zien en hij gaat zo mogelijk nog hoger dan gisteren. We hebben een plaats vooraan voor de mis van 12.00 en opnieuw stroomt de kathedraal helemaal vol. Bij het beeld van St. Jacobus bedanken we hem voor alles wat ons op onze weg is gegeven en slaan onze armen om hem heen. Een goed gebruik door alle pelgrims. In de middag houden we ons met wereldse zaken bezig, het kopen van een aandenken voor de kleintjes en een mooi beeldje van St. Jacobus voor ons zelf. Vanavond nog een afsluitend etentje met elkaar. Morgen vliegen we terug naar Nederland.