Helaas einde wandeling
Blijf op de hoogte en volg Pieter en Trudy
24 Juni 2015 | Italië, Aquino
Ceprano naar Huis
Zondag 21 juni 2015
Veroli naar Ceprano, 27 km
Opnieuw een dag van uitersten
Eerst even naar de Santa Maria di Salomé om een kaars op te steken voor Broeder Coppens. Gisteren is hij begraven. Hij is 92 jaar geworden en ruim 40 jaar organist van het St. Servatiuskoor geweest. Het koor heeft zijn uitvaartsmis gezongen. Het is vast heel mooi, maar zeker ook emotioneel geweest, want een groot aantal leden heeft een sterke band met hem gehad. Dat hij zal rusten in vrede is zeker, door al het goede werk dat hij heeft gedaan.
We lopen hier door een prachtige heuvelachtige landstreek, provincie Frosinone, tussen vijgenbomen, olijfbomen, bloeiende oleanders, acacia's, kamperfoelie. Mooi en geurig.
Toeristisch is het hier niet. Geen campers of caravans te bekennen. Opvallend is dat alle stadjes bovenop de heuvels liggen. Dit stamt uit een heel ver verleden. De bewoners uit het dal vluchtten de heuvels op om aan de een of andere barbaarse aanval te ontkomen.
De stadjes Artena, Anagni, Veroli o.a zijn stadjes, die dateren uit een verleden van voor Christus. Allen omgeven door eeuwenoude stadsmuren.
Ons doel is het pelgrimshuis van Enzo Cinelli op driekwart van de afstand. We gaan er kijken of het wat is en kunnen dan indien mogelijk nog doorlopen naar Ceprano.
Onderweg bezoeken we de abbazia van Casamari uit de 13e eeuw. Een gotische abdij van een fraaie eenvoud. Het is er compleet overbevolkt. De abdij stroomt leeg van heel veel communicanten, trotse ouders en familie. Allemaal tot in de puntjes gekleed. Voor ons toch té druk, dan maar geen stempel.
Terwijl we even later staan te wachten op het passeren van zo'n honderd motorrijders spreekt de bestuurder van een auto ons aan: waar komen jullie vandaan en waar gaan jullie naar toe? Enzo Cinelli, oh maar die ken ik goed!
Stap maar in! We staan in dubio, maar willen niet onbeleefd zijn. Zo komen we dus wéér in de auto terecht, nu bij Antonio en Ida. Hij is in deze streek geboren en ze zijn wat aan het toeren.
We maken kennis met Enzo Cinelli en zijn vrouw Antonella.
Het is lunchtijd en Enzo vraagt of we willen blijven eten. Een pelgrim slaat een uitnodiging niet af.
Zijn huis bestaat uit portocabins, ingenieus aan elkaar gebouwd. Hij heeft ook de nodige ervaring op de pelgrimswegen. Na een heerlijke, voedzame maaltijd besluiten we de laatste 10 km naar Ceprano door te lopen.
Het is voor het eerst dat we regelmatig de rode Ichtus ( er is hoop-visje) op de straten tegenkomen als aanwijzing voor de Via Francigena del Sud.
In vroeger tijden, tijdens de christenvervolging, werd dit visje gebruikt als herkenningsteken. Kwamen twee vreemden elkaar tegen dan schreef de een een boogje in het zand. Tekende de ander een aanvullend boogje erbij, zodat er een visje ontstond, dan had men met een medegelovige te maken.
Tot nu toe hebben we ook zonder de visjes, met behulp van GPS en boek onze weg prima kunnen vinden.
In Ceprano gaan we naar Hotel Borgo Antico. Tot onze verbijstering komen we daar in een trouwpartij van wel 400 gasten terecht. De vrouwen, uiterst charmant, gekleed in cocktaildress of avondjapon, de mannen strak in het pak. En daar komen wij binnen banjeren! Kunnen jullie het je voorstellen?!
Tot onze opluchting hebben ze nog plaats, want onze tong ligt toch wel weer op de schoenen.
De bruiloftgasten zijn alleraardigst en belangstellend en al snel staat er een kringetje om ons heen.
Jullie mogen raden welke schoenen van Pieter zijn. (Zie foto).
We hopen dat de vader van de bruid deze nacht zal kunnen slapen, want dit feestje heeft zeker € 20.000 tot € 30.000 gekost.
Maandag 22 juni 2015 dag 8
Ceprano naar Aquino 23 km
Sh...... happens!
Een mooie voettocht door de campagna. Afwisselende paden door mooi landschap. Rustig!
Halverwege de ochtend zien we een heerlijke veranda. Tijd voor een banaantje. We vragen aan twee bejaarde dames in ons beste Italiaans of we even bij hen mogen zitten. Ze begrijpen ons totaal niet. Kort daarop komt een andere vrouw naar buiten en zij nodigt ons uit te gaan zitten. We raken aan de praat. Ze heet Anna, is Bulgaarse en zij verzorgt de twee oude dames, wassen, aankleden, het eten en schoonmaken. Ze verdient niet veel, maar va bene.
We stappen weer op en komen na enige tijd bij een riviertje. We móeten er door heen.
Schoenen, sokken uit, sandalen aan en er door.
Oh, wat is dat heerlijk verkoelend. Eenmaal aan de overkant gaan de sokken en de schoenen weer aan en hup weer verder. Tegen drieën komen we bij onze slaapplaats aan. Een agriturismo met pelgrimsbedjes. Heerlijk, even weer simpel na alle luxe. Douche erbij, mogelijkheid tot een warme maaltijd. Echt op z'n pelgrims.
Maar dan....... Bij het douchen kom ik (T) lelijk te vallen, uitgegleden op de gladde vloer. Om mijn val te breken kom ik op mijn pols terecht. Ik voel meteen dit is foute boel.
Dan begint een maalstroom. Naar het ziekenhuis. Gino onze gastheer brengt ons er naar toe. Wel een half uur rijden. Naar de Eerste Hulp, foto gemaakt en waar we al bang voor zijn, een fractuur en op meerdere plaatsen.
Als je iets doet, moet je het goed doen!
De pols wordt zonder verdoving gezet en gespalkt.
Morgen om 8.00 terugkomen. Je weet niet wat je overkomt! In een fractie van een seconde ga je onderuit en finito mooie wandeltocht. Ook al mankeren de benen niets, verder lopen is onmogelijk.
Pieter belt het alarmnummer van de reisverzekering en het terugkeer circus gaat draaien.
Dinsdag 23 juni 2015 dag 9
Aquino
Gewonnen een mooie voettocht vanaf Rome met gratis gips voor de terugreis
Een Italiaans ziekenhuis is ook een hele belevenis.
Na redelijk geslapen te hebben zitten we om 8.00 weer in het ziekenhuis. Dan begint het lange wachten, Italiaanse opstootjes bij het nummerapparaat als deze het niet doet.
Op het toilet geen wc-brillen, geen wc-papier en handdoekjes.
Om 11.30 zijn we aan de beurt. De dokter laat ons de foto zien en vertelt dat er in Nederland nog een operatie moet volgen om alle stukjes weer aan elkaar te krijgen. Opnieuw wordt er flink aan de pols getrokken en dat doet veel pijn. Er gaat gips om en we mogen gaan. De behandeling is gratis!!! Een staatsziekenhuis, ziet er armoedig uit, maar over de behandeling zijn we dik tevreden, op het werken zonder verdoving na dan. Gino brengt ons weer terug en probeert ons met zijn grapjes wat op te vrolijken.
De rest van de dag is Pieter druk bezig met alle administratieve rompslomp. In de avond horen we dat we morgen terugvliegen. Ja een grote brok teleurstelling valt weg te slikken.
Zondag 21 juni 2015
Veroli naar Ceprano, 27 km
Opnieuw een dag van uitersten
Eerst even naar de Santa Maria di Salomé om een kaars op te steken voor Broeder Coppens. Gisteren is hij begraven. Hij is 92 jaar geworden en ruim 40 jaar organist van het St. Servatiuskoor geweest. Het koor heeft zijn uitvaartsmis gezongen. Het is vast heel mooi, maar zeker ook emotioneel geweest, want een groot aantal leden heeft een sterke band met hem gehad. Dat hij zal rusten in vrede is zeker, door al het goede werk dat hij heeft gedaan.
We lopen hier door een prachtige heuvelachtige landstreek, provincie Frosinone, tussen vijgenbomen, olijfbomen, bloeiende oleanders, acacia's, kamperfoelie. Mooi en geurig.
Toeristisch is het hier niet. Geen campers of caravans te bekennen. Opvallend is dat alle stadjes bovenop de heuvels liggen. Dit stamt uit een heel ver verleden. De bewoners uit het dal vluchtten de heuvels op om aan de een of andere barbaarse aanval te ontkomen.
De stadjes Artena, Anagni, Veroli o.a zijn stadjes, die dateren uit een verleden van voor Christus. Allen omgeven door eeuwenoude stadsmuren.
Ons doel is het pelgrimshuis van Enzo Cinelli op driekwart van de afstand. We gaan er kijken of het wat is en kunnen dan indien mogelijk nog doorlopen naar Ceprano.
Onderweg bezoeken we de abbazia van Casamari uit de 13e eeuw. Een gotische abdij van een fraaie eenvoud. Het is er compleet overbevolkt. De abdij stroomt leeg van heel veel communicanten, trotse ouders en familie. Allemaal tot in de puntjes gekleed. Voor ons toch té druk, dan maar geen stempel.
Terwijl we even later staan te wachten op het passeren van zo'n honderd motorrijders spreekt de bestuurder van een auto ons aan: waar komen jullie vandaan en waar gaan jullie naar toe? Enzo Cinelli, oh maar die ken ik goed!
Stap maar in! We staan in dubio, maar willen niet onbeleefd zijn. Zo komen we dus wéér in de auto terecht, nu bij Antonio en Ida. Hij is in deze streek geboren en ze zijn wat aan het toeren.
We maken kennis met Enzo Cinelli en zijn vrouw Antonella.
Het is lunchtijd en Enzo vraagt of we willen blijven eten. Een pelgrim slaat een uitnodiging niet af.
Zijn huis bestaat uit portocabins, ingenieus aan elkaar gebouwd. Hij heeft ook de nodige ervaring op de pelgrimswegen. Na een heerlijke, voedzame maaltijd besluiten we de laatste 10 km naar Ceprano door te lopen.
Het is voor het eerst dat we regelmatig de rode Ichtus ( er is hoop-visje) op de straten tegenkomen als aanwijzing voor de Via Francigena del Sud.
In vroeger tijden, tijdens de christenvervolging, werd dit visje gebruikt als herkenningsteken. Kwamen twee vreemden elkaar tegen dan schreef de een een boogje in het zand. Tekende de ander een aanvullend boogje erbij, zodat er een visje ontstond, dan had men met een medegelovige te maken.
Tot nu toe hebben we ook zonder de visjes, met behulp van GPS en boek onze weg prima kunnen vinden.
In Ceprano gaan we naar Hotel Borgo Antico. Tot onze verbijstering komen we daar in een trouwpartij van wel 400 gasten terecht. De vrouwen, uiterst charmant, gekleed in cocktaildress of avondjapon, de mannen strak in het pak. En daar komen wij binnen banjeren! Kunnen jullie het je voorstellen?!
Tot onze opluchting hebben ze nog plaats, want onze tong ligt toch wel weer op de schoenen.
De bruiloftgasten zijn alleraardigst en belangstellend en al snel staat er een kringetje om ons heen.
Jullie mogen raden welke schoenen van Pieter zijn. (Zie foto).
We hopen dat de vader van de bruid deze nacht zal kunnen slapen, want dit feestje heeft zeker € 20.000 tot € 30.000 gekost.
Maandag 22 juni 2015 dag 8
Ceprano naar Aquino 23 km
Sh...... happens!
Een mooie voettocht door de campagna. Afwisselende paden door mooi landschap. Rustig!
Halverwege de ochtend zien we een heerlijke veranda. Tijd voor een banaantje. We vragen aan twee bejaarde dames in ons beste Italiaans of we even bij hen mogen zitten. Ze begrijpen ons totaal niet. Kort daarop komt een andere vrouw naar buiten en zij nodigt ons uit te gaan zitten. We raken aan de praat. Ze heet Anna, is Bulgaarse en zij verzorgt de twee oude dames, wassen, aankleden, het eten en schoonmaken. Ze verdient niet veel, maar va bene.
We stappen weer op en komen na enige tijd bij een riviertje. We móeten er door heen.
Schoenen, sokken uit, sandalen aan en er door.
Oh, wat is dat heerlijk verkoelend. Eenmaal aan de overkant gaan de sokken en de schoenen weer aan en hup weer verder. Tegen drieën komen we bij onze slaapplaats aan. Een agriturismo met pelgrimsbedjes. Heerlijk, even weer simpel na alle luxe. Douche erbij, mogelijkheid tot een warme maaltijd. Echt op z'n pelgrims.
Maar dan....... Bij het douchen kom ik (T) lelijk te vallen, uitgegleden op de gladde vloer. Om mijn val te breken kom ik op mijn pols terecht. Ik voel meteen dit is foute boel.
Dan begint een maalstroom. Naar het ziekenhuis. Gino onze gastheer brengt ons er naar toe. Wel een half uur rijden. Naar de Eerste Hulp, foto gemaakt en waar we al bang voor zijn, een fractuur en op meerdere plaatsen.
Als je iets doet, moet je het goed doen!
De pols wordt zonder verdoving gezet en gespalkt.
Morgen om 8.00 terugkomen. Je weet niet wat je overkomt! In een fractie van een seconde ga je onderuit en finito mooie wandeltocht. Ook al mankeren de benen niets, verder lopen is onmogelijk.
Pieter belt het alarmnummer van de reisverzekering en het terugkeer circus gaat draaien.
Dinsdag 23 juni 2015 dag 9
Aquino
Gewonnen een mooie voettocht vanaf Rome met gratis gips voor de terugreis
Een Italiaans ziekenhuis is ook een hele belevenis.
Na redelijk geslapen te hebben zitten we om 8.00 weer in het ziekenhuis. Dan begint het lange wachten, Italiaanse opstootjes bij het nummerapparaat als deze het niet doet.
Op het toilet geen wc-brillen, geen wc-papier en handdoekjes.
Om 11.30 zijn we aan de beurt. De dokter laat ons de foto zien en vertelt dat er in Nederland nog een operatie moet volgen om alle stukjes weer aan elkaar te krijgen. Opnieuw wordt er flink aan de pols getrokken en dat doet veel pijn. Er gaat gips om en we mogen gaan. De behandeling is gratis!!! Een staatsziekenhuis, ziet er armoedig uit, maar over de behandeling zijn we dik tevreden, op het werken zonder verdoving na dan. Gino brengt ons weer terug en probeert ons met zijn grapjes wat op te vrolijken.
De rest van de dag is Pieter druk bezig met alle administratieve rompslomp. In de avond horen we dat we morgen terugvliegen. Ja een grote brok teleurstelling valt weg te slikken.
-
24 Juni 2015 - 09:00
Marieke:
Poe he, wat een domme pech met naar gevolg.
Hoop dat jullie snel naar Nederland kunnen en Trudy zonder MRSA vertraging in Nederlands medisch circus verder kunnen.
Sterkte!
Marieke -
24 Juni 2015 - 09:03
Yvonne:
Jeetje wat vervelend voor jullie maar vooral voor,jou
Ja nu zal,je echt moeten, helaas afbreken, maar genezing is wel heeeeeeel belangrijk.
Sterkte met je gipsvlucht -
24 Juni 2015 - 09:46
Wim Lemckert:
Hoi Trudy en Pieter,
Wat een domper zeg. Heel naar voor jullie en uiteraard het meeste voor Pieter. Ik wens jullie een goede terugreis en een voorspoedig herstel. Volgend jaar opnieuw proberen? -
24 Juni 2015 - 10:01
Emie:
Ach toch, wat jammer en wat een pech! Toen ik de eerste zin van het bericht las, dacht ik nog even jullie voor te stellen dan een paar dagen naar Gubbio te komen. Maar dat zit er helemaal niet in, gezien het verhaal en de noodzaak tot operatie.
Sterkte Trudy met de rest van de behandeling en ik heb genoten van jullie beschrijving van wat je in Italie zoals tegenkomt. Zeer herkenbaar.
Tanti saluti
Adriano ed Emilia -
24 Juni 2015 - 10:06
Renske:
Wat vervelend , sterkte, XR -
24 Juni 2015 - 10:23
Noud Maas:
Wat jammer nou.
Een voorspoedig herstel en dan snel nieuwe plannen gaan maken....
Groeten,
Noud -
24 Juni 2015 - 10:35
Anne En Piet:
Dag Trudy en Pieter.
Uit jullie verslagen begrijpen wij dat jullie het reuze naar jullie zin hadden, en dan dit vervelende voorval daar zit niemand op te wachten.
Trudy en Pieter heel veel sterkte en hopelijk niet te veel pijn.
-
24 Juni 2015 - 12:13
Annemieke Bollen:
Wat sneu voor jullie. Heel veel sterkte met alles en hopelijk volgend jaar een nieuwe poging. -
24 Juni 2015 - 16:41
Frits Theuws:
Lieve Trudy,
Wat sneu voor jullie! Hopelijk heb je niet al te veel pijn.
Zien we je gauw? We ondersteunen je wel op de trap.
Groetjes Rina.
Dat is pech hebben, einde wandeltocht,wordt maar vlug beter,
dan kun je nog makkeliijk een tochtje maken.
Leven mee,
Frits en Mies -
24 Juni 2015 - 18:31
Ben En Ineke:
Lieve Trudy en Pieter
Och wat jammer dat jullie de reis op deze manier moeten afbreken.
Heel veel sterkte met alles en hopelijk valt de pijn mee.
Veel beterschap gewenst!
Liefs,
Ben en Ineke
-
24 Juni 2015 - 18:51
Ad En Conny:
Dit bedenk je niet als je aan zo een wandeling begint.
heel vervelend voor jullie
hoop dat het niet al te pijnlijk voor je is ,veel sterkte ook bij de komende operatie.
ga jullie snel weer spreken.
groet
Ad en Conny -
24 Juni 2015 - 21:10
Joke Van Erp:
Lieve Trudy en Pieter,
Wat sneu Trudy. Het is zo'n klassiek ongeluk. Je hoort het vaak en nu overkomt het jou. Alleen komt het voor jou op het verkeerde moment..... Hopelijk is je pols over een week of 6 weer een heel eind herstelt en kun je toch weer plannen maken om jullie tocht af te maken. Een heel spoedig herstel toegewenst.
Hou je taai!!!
lieve groetjes Joke. -
25 Juni 2015 - 13:06
Corry :
Trudy en Pieter, Wat is dat verschrikkelijk, zo naar uitgekeken en dan door een val is alles voorbij. Ik wens jullie een goede terugreis en sterkte in het ziekenhuis.
En..als ik jullie kan helpen laat maar weten.
Groeten, Jan en Corry -
25 Juni 2015 - 19:57
Janny Pieltjes:
Hoi Trudy en Pieter
dinsdag heb ik het eerste stuk gelezen van jullie geweldige wandelvakantie en nu ging ik nog eens op jullie site kijken hoe het met jullie gaat
En wat lees ik als eerste dat jullie terug komen naar Eersel
Wat sneu voor jullie dat je na zo'n val terug moet keren
Trudy heel veel beterschap en hoop dat de operatie snel kan gebeuren zodat je weer aan het herstel kan beginnen
groetjes van janny
-
25 Juni 2015 - 21:05
Dick En Emmy Teunisse:
Hallo Trudy en Piet
Och, och wat een pech, heel jammer voor jullie beiden. Wat zo mooi begon.
We wensen jullie en vooral Trudy het allerbeste. Een spoedig herstel na de
operatie en een dosis geduld.
Groetjes Dick en Emmy -
27 Juni 2015 - 10:09
Marjan En Ronald:
Niet te geloven, door zo'n gladde douchevloer. Bij het lezen van jullie verslag dacht ik dat 1 van jullie bij het oversteken van het riviertje misschien was uitgegleden, maar nee onder de douche helaas en zo snel al na het begin van jullie mooie tocht. Beiden veel sterkte. Dikke knuffel van Ronald en Marjan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
